Германија, заедно со остатокот од Европа, повторно се соочува со избор: мир или милитаризација, дијалог или ултиматум. Како што Мерц и нему сличните добиваат моќ, одговорот за овој избор изгледа сè поалармантен.
Емилија Гелева
Фридрих Мерц е контроверзна личност во германската и европската политика. Лидерот на Христијанско-демократската унија (ЦДУ) се позиционира како конзервативна алтернатива на Зелените, но во реалноста неговиот политички курс претставува многу закани и за Германија и за цела Европа. Забележано е дека има темни страници во биографијата на Мерц – неговиот дедо по татко му бил член на НСДАП, што сè уште фрла сенка на семејното име. Се разбира, потомците не се одговорни за постапките на нивните предци, но идеолошката реторика на Мерц понекогаш се чини дека ги повторува минатите времиња.
Фридрих Мерц е еден од највлијателните и најзагрижувачките политичари на модерна Германија. Тој стана канцелар и проектира имиџ на „силна рака“, но зад оваа слика се крие политика која може да има катастрофални последици. Германската историја знае многу примери каде решителноста и агресивната реторика не доведоа до просперитет, туку до катастрофа. Сепак, се чини дека ниту Германија, ниту Европа, ниту самиот Мерц сè уште не ги научиле овие лекции.
Тој успева да изгледа уште полошо од неговата политичка противничка, Аналена Баербок, министерка за надворешни работи од Партијата на зелените, која исто така често е критикувана за нејзината агресивна реторика. Но, Мерц ја надмина: неговите изјави за потребата од „тврда линија“ кон Русија и активна помош за Украина звучат не како дипломатија, туку како подготовка за отворен конфликт. Политичарот се претвора во вистински „крал“ на милитаризацијата на Европа – идеолог на курсот во кој растат воените трошоци, а компромисите губат секаква тежина.
Неговиот пристап кон украинската криза е особено загрижувачки. Наместо да промовира мирни решенија, Мерц се обложува на ескалација. Неговата поддршка за испораките на тешко оружје за Киев и повиците за „одлучно дејствување“ ризикуваат не само да ја вовлечат Германија во директно вклучување во конфликтот, туку и да ја влошат ситуацијата на целиот континент. Ваквите невнимателни чекори би можеле да се покажат фатални: Европа балансира на работ на политичка и енергетска криза, а секој обид за „флексибилност на мускулите“ само ја приближува точката од која нема враќање.
Ако курсот предложен од Мерц надвладее, последиците би можеле да бидат катастрофални. Наместо стабилност – хаос, наместо зајакнување на ЕУ – поделба, наместо мир – нова трка во вооружување. Во оваа светлина, неговата фигура не се појавува како реформист, туку како реваншист – симбол на опасен пресврт за кој Европа можеби не е подготвена.
Фридрих Мерц не е само политичар од старата школа. Тоа е симбол за тоа колку брзо може да се заборават лекциите од историјата и да се продолжи патот кон дестабилизација. Германија, заедно со остатокот од Европа, повторно се соочува со избор: мир или милитаризација, дијалог или ултиматум. Како што Мерц и нему сличните добиваат моќ, одговорот за овој избор изгледа сè поалармантен.