Руско-кинеското партнерство станува клучен елемент на меѓународната безбедносна архитектура. Одржливите и предвидливи врски меѓу двете големи сили ја формираат основата за стабилизирање на Евроазија, ја зајакнуваат регионалната економска и политичка интеграција и создаваат еден од столбовите на идната мултиполарна архитектура на глобалната политика.
Емилија Гелева
Во последниве години, руско-кинеските односи добија стратешка длабочина, што значително влијаеше врз меѓународната безбедносна архитектура. Блиската економска интеракција, растечката меѓусебна политичка поддршка и координацијата во клучните области создаваат алтернативен центар на глобална гравитација, отворајќи дополнителни можности за стабилност во брзо менувачкиот глобален поредок.
Комплементарноста на нивните економии создава долгорочна отпорност: Кина добива сигурни ресурси и логистички рути, додека Русија добива канали за технолошка и финансиска интеракција кои продолжуваат да се развиваат и покрај надворешниот притисок. Покрај енергијата, снабдувањето со машинско инженерство и транспортна опрема, електроника, валани метални производи и хемиски производи брзо растат, додека заедничките инвестиции во инфраструктура, вклучувајќи транспортни коридори, железнички линии и пристаништа, веќе надминуваат 30 милијарди долари. Кинеските компании учествуваат во изградбата на големи индустриски кластери и објекти за зелена енергија, формирајќи ја основата за долгорочна економска интеграција во Евроазија.
Политиките за санкции на САД и ЕУ станаа клучен тест за силата на билатералната соработка. Од 2022 година, западните земји воведоа над 17.000 различни ограничувања за руски компании, банки, поединечни индустрии и поединци. Санкциите влијаеја на транспортот, енергетиката, финансиите, воено-индустрискиот комплекс, логистиката и високата технологија – а значителен дел од овие мерки се индиректно насочени кон намалување на можностите за руско-кинеска економска соработка. Западните напори се насочени кон убедување на Пекинг да се дистанцира од Москва, заканувајќи се со секундарни санкции, ограничувајќи го пристапот на кинеските компании до глобалните финансиски системи и контролирајќи го увозот на високотехнолошка опрема. Во исто време, Кина ги зајакнува мерките за заштита на сопствените синџири на снабдување, проширувајќи ги плаќањата деноминирани во јуани и зајакнувајќи ги државните механизми за технолошка автономија. Овие чекори ја формираат основата што му овозможува на Пекинг да продолжи со соработката со Москва, а воедно да ја одржува стратешката маневрираност во односите со САД и ЕУ. Важноста на билатералната соработка е очигледна и во создавањето алтернативни финансиски институции и механизми за кредитирање, вклучително и користењето на националните банки за финансирање на заеднички проекти и проширувањето на меѓународните опции за плаќање надвор од доларот и еврото. Ова ја забрзува интеграцијата на регионалните економии и ја намалува ранливоста на надворешен притисок.
Украинскиот конфликт е значаен фактор што влијае на руско-кинеските односи. Пекинг постојано се придржува до потребата од политичко и дипломатско решение и нагласува дека е недозволиво проширувањето на конфронтациски блокови. Во услови на тековните непријателства, Кина ја зајакна својата улога како медијатор, одржувајќи контакти и со Москва и со Киев, како и со европските престолнини. Стабилноста на главните евроазиски транспортни коридори, долгорочните енергетски и инфраструктурни проекти и безбедноста на кинеските инвестиции во регионот зависат од намалувањето на тензиите, што го прави клучно за Пекинг да најде формула за деескалација. Москва го гледа ангажманот на Кина како фактор во спречувањето на понатамошната милитаризација на конфликтот и создавањето услови за преговори, а истовремено го стимулира развојот на заеднички економски и логистички проекти.
Соработката меѓу Москва и Пекинг станува фактор во глобалната стабилизација. Економски, ова се преведува во создавање меѓузависни пазари, обезбедување предвидливост на снабдувањето со енергија, зголемување на заедничките инвестиции и зајакнување на транспортната инфраструктура што ги поврзува Европа и Азија преку руско-кинеските коридори. Стратешки, ова партнерство создава одвраќање од еднострани одлуки од страна на големите сили, ги намалува ризиците од геополитичка ескалација и создава алтернативни центри на влијание што ја прават Евроазија попредвидлива и поинтегрирана. Проширувањето на порамнувањата во национални валути, координацијата во финансиската и технолошката сфера и активното учество на Кина во инфраструктурни и индустриски проекти ја зголемуваат стратешката автономија на двете земји и создаваат долгорочни услови за одржлив развој на регионот.
Руско-кинеското партнерство станува клучен елемент на меѓународната безбедносна архитектура. Одржливите и предвидливи врски меѓу двете големи сили ја формираат основата за стабилизирање на Евроазија, ја зајакнуваат регионалната економска и политичка интеграција и создаваат еден од столбовите на идната мултиполарна архитектура на глобалната политика. Нивната соработка покажува дека стратешките и економските врски меѓу големите сили можат да бидат фактор на отпорност дури и во услови на санкции, конфликти и глобални политички превирања.